The Ibrahim Maalouf Electronic Experience @ De Roma: Trompet op beats
© CPU – Fleur De Backer (archief)
Ibrahim Maalouf laat zich leiden door verwondering. Hij staat bekend om Midden-Oosterse invloeden in jazz te vermengen met behulp van zijn unieke trompet met vier ventielen, maar hij volgt steeds zijn nieuwsgierigheid naar nieuwe samenwerkingen en genres. Nadat hij aan het experimenteren ging met latin, hiphop en zelfs kerstklassiekers, was het nu de beurt aan elektronische muziek onder de naam ‘The Ibrahim Maalouf Electronic Experience’. De Franse muzikant van Libanese afkomst kreeg in Parijs een arena gevuld met zo’n twintigduizend fans, dus het tienmaal kleinere De Roma zat snel aan zijn maximumcapaciteit. Nochtans was het op voorhand mysterieus waar de avond naartoe zou gaan, want buiten een flitsende trailer voor de liveshows had Maalouf nog niets over dit project gelost. Gelukkig hoort bij zo’n muzikant een al even avontuurlijk publiek.
The Ibrahim Maalouf Electronic Experience moest werkelijk een bijzondere ervaring worden, vertelde de trompettist bij aanvang. Net daarvoor kwam hij het podium op met zijn trompet in de lucht, geflankeerd door François Delporte, zijn compagnon de route sinds vijftien jaar. Maalouf begreep onder het begrip ‘ervaring’ dat ook het publiek actief zou deelnemen aan het gebeuren. Nog voor hij zelf de trompet aan zijn lippen had gezet, moedigde hij de hele zaal aan om in koor “Ya Ha La” te zingen. Met de Arabische uitspraak hoefden we niet in te zitten, voegde hij er met een knipoog aan toe. Op trompet verwelkomde hij ons vervolgens met de snel afgewisselde kwarttonen die alleen hij uit zijn instrument kan krijgen. Zo bevestigde hij eerst even waar hij om bekendstaat, voor hij aan zijn uitstap richting elektronische muziek begon.
‘Hoe ouder ik word, hoe jonger mijn muziek wordt’, gaf Ibrahim Maalouf toe. Om deze verjongingskuur kracht bij te zetten, vergezelden hem twee twintigers op het podium: saxofonist Mihai Pîrvan en producer nu_tone. Die laatste scheen van mening te zijn dat de bas diep genoeg moest zijn om hem in ons lijf te voelen daveren. Daar voegde hij nog een schelle stem en een ritme op de drumpad bij om als voedingsbodem te dienen voor de drie andere muzikanten. Na de rustige start met “Ya Ha La” voelde deze elektronische invulling niet meteen als een passend geheel. De beats in het volgende nummer “Not Granted” hoorden eerder onder een geforceerd hippe bedrijfsvideo, hoewel die indruk mogelijks werd gewekt door de afgrijselijke AI-gegenereerde projecties die te veel de aandacht trokken. Ibrahim Maalouf deed op dat moment gelukkig wel veel leuks door zijn trompet een popmelodie te laten zingen.
Misschien was het gewenning, misschien waren het de herkenbare salsaklanken; in elk geval zat vanaf “Cuba” de balans beter. De opbouw van de set hield de energie vast, waarbij elk nieuw nummer een logisch vervolg was op het vorige. De elektronische begeleiding werkte vaak het beste als die vrij onopvallend bleef, hoewel de meer kitscherige hiphopnummers “Money” en “The Pope” evengoed hun doel raakten. Tussen alle dansmuziek door was er ook plaats voor weemoed. Met alleen wat gitaargetokkel als leidraad vertolkte Ibrahim Maalouf op “Beirut” zijn hartzeer zo overtuigend dat hij amper nog de kracht had om te blazen. Dat bleek slechts schijn, want na een luide uithaal viel de hele groep in voor een te bombastisch slot. Voor de slechte verstaanders barstte tegelijkertijd een onweer los op het scherm.
Maalouf verdiende zijn plaats als het centrum van de show, maar toch zette hij liever zijn protegé Mihai Pîrvan in de schijnwerpers. Bij solo’s jutte hij hem met handgebaren verder op, waarbij duidelijk werd dat ook Pîrvan stijlen creatief vermengde. Het had voor de jonge muzikant al een triomf op zich geweest om niet te verbleken naast de charismatische trompettist. Maaloufs band met gitarist François Delporte gaat dan weer zo diep dat die zelfs zijn getuige was bij zijn huwelijk. In dit concert nam die daarentegen een overwegend bescheiden rol in.
Ibrahim Maalouf praatte op zo’n joviale, ontspannen manier met het publiek dat het leek alsof hij zich tot elk van ons richtte. Op de voorste rijen kreeg hij dan ook vlot reactie en in de hele zaal werd er op zijn vraag telkens uit volle borst gezongen. Hoewel we zelf de echte clubsfeer elders in Antwerpen zouden zoeken, was het geweldig om op het balkon mensen van pensioengerechtigde leeftijd uit de bol te zien gaan. Ook voor het bisnummer “Au revoir” spoorde Malouf de toeschouwers nog een laatste keer aan om de melodie te neuriën. Maalouf wou zo graag dat dit laatste moment de hele ervaring bezegelde, maar ironisch genoeg spon hij net daardoor dit afscheid tot vervelens toe uit.
Na deze avond voelt het alsof we Ibrahim Maalouf persoonlijk hebben ontmoet. Dankzij zijn levenslange experimenteerdrang kan hij de regels van elk genre buigen om zijn trompet erin te doen schitteren. Toch was deze verbinding met elektronische muziek enkele keren als spaghetti naar de muur gooien en kijken wat blijft plakken (wat trouwens interessanter had geweest om naar te kijken dan de AI-beelden die de songtitels te letterlijk weergaven). Het klinkt als een hard verwijt, maar dat is het niet: het is net bewonderenswaardig dat Maalouf zich telkens opnieuw als beginner durft te positioneren en bovendien andere muzikanten op de voorgrond schuift. Zo onderscheidt een grootmoedige kunstenaar zich.
Op 13 april 2025 presenteert Ibrahim Maalouf in AB alweer een ander project, Trumpets of Michel-Ange, waarvoor nog een paar kaartjes te koop zijn.
Setlist:
Ya Ha La
(Intro Sisisi M)
Not Granted
Cuba
Stop N Play
(Ibe x Romera)
Jenesia
Far Away
Beirut
Money
The Pope
Feeling Good
India
Red and Black Light
Put Your Hands Up
Yoyoyo
Au revoir
via Dansende Beren
December 20, 2024 at 03:29PM
No comments:
Post a Comment