Hospital

via Instagram https://instagr.am/p/DFgQdsftonz/

Bird

via Instagram https://instagr.am/p/DFdurFSNCDs/

Busy

via Instagram https://instagr.am/p/DFbAP85tMBI/

I just posted this on Twitter as @ rvanbruggen

This was the text:

RT @hopsworks: The e-commerce landscape is evolving rapidly, and delivering engaging customer experiences is more challenging than ever. Ho…

RT @hopsworks: The e-commerce landscape is evolving rapidly, and delivering engaging customer experiences is more challenging than ever. Ho…

— Rik Van Bruggen (@rvanbruggen) Jan 29, 2025

from Twitter https://twitter.com/rvanbruggen

January 29, 2025 at 07:36PM
via IFTTT

I just posted this on Twitter as @ rvanbruggen

This was the text:

Super enjoyed doing this! https://t.co/GOuML1O3Jq

Super enjoyed doing this! https://t.co/GOuML1O3Jq

— Rik Van Bruggen (@rvanbruggen) Jan 29, 2025

from Twitter https://twitter.com/rvanbruggen

January 29, 2025 at 03:21PM
via IFTTT

Another piece of POSITIVE news: “U tee van- en U te veren te”: Vlamingen krijgen onleesbare brief van belastingdienst in de bus

“U tee van- en U te veren te”: Vlamingen krijgen onleesbare brief van belastingdienst in de bus

“Om uw uw uw uwe toestand te desijdelen hebben we onderzoeken we de informatie van u de. Daarom vragen wij om u de vragen te beantwoorden te ont het. U tee van en U te veren te.” Is het iets dat Paul Van Ostaijen schreef, nadat hij een beroerte had gekregen? Zijn het de eerste woordjes van de Nederlandse versie van ChatGPT?

Nee, het is een brief van de Federale Overheidsdienst Financiën. Hij kwam in verschillende brievenbussen en digitale postvakken terecht. “Ut niet, te laat of onvolledig?”, vervolgt de brief. “In dat geval kunnen wij: een u een u geven boete, of overt tot procedure van een van ambts- aant bes-tot aanslag aanslagwege.” In de slotzin van de introductie schakelt de verteller kort over op de ik-vorm voor een existentiële doch lichtelijk dreigende boodschap. “Het is. Dat zal ik dat de ik datte we uw belasting beoveer zelf.”

Een lezer die de bewuste brief in haar brievenbus en MyMinFin-inbox kreeg, stuurde het exemplaar door naar onze redactie. Toen De Standaard contact opnam met de FOD, opperde iemand van de dienst eerst dat het om phishing ging. Wat later kregen we de volgende boodschap: “Het gaat inderdaad om een schrijven van de FOD Financiën. Door een technische fout werd het schrijven niet correct opgesteld. Onze excuses hiervoor. We zullen de betrokken belastingplichtige een correct schrijven bezorgen.” De woordvoerder van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) had aan die reactie niets toe te voegen.

Hoogachtend

Terug naar de hiëroglyfische brief. Ook de slotparagraaf bood geen soelaas voor de verbijsterde ontvanger. “U kent u uw weg van onzeen voor het ivn. ivum.gen wel op de weg naar de verantwoordingsstukken ter beschikking te houden van onze administratie. Het niet niet toevoegen van deze stukken van de volgende vraag om inlichtingens. Als u kiest om de stukken en klein is de hoeveelheden gevraagde ter beschikking te houden van administratie, siv.n we,ter,erland, de controle van deze stuk voor deel. Hoogachtend.”

“Ik vermoed dat ze door een softwarefout zo’n gedrocht van een tekst hebben gekregen”, zegt Farida Barki, expert duidelijke taal bij Wablieft. Barki werkt met veel overheidsdiensten samen om tot heldere communicatie te komen. “Vaak gebruiken die diensten software waar ze variabelen moeten aanduiden. Dan rolt daar automatisch iets uit, in dit geval pure nonsens. Nochtans ziet de structuur van de tekst er veelbelovend uit, met tussentitels en een mooi lijstje.”

Gevraagd hoeveel belastingplichtigen de brief ontvangen hebben, reageerde woordvoerster Florence Angelici van de belastingdienst dat dit niet geweten is. De FOD heeft tot nu toe weet van twee ontvangers. De oorzaak van de fout wordt verder onderzocht en daarmee is de kous af. Waarop wij antwoordden: “Duidelijk. U dank dankt uwer u, wij– met hoogachtende achtingen, de groetende vriendelijk.”

via De Standaard

January 29, 2025 at 10:25AM

Tropic

via Instagram https://instagr.am/p/DFYauYAtwlO/

Another piece of POSITIVE news: An asteroid got deleted because it was actually Elon Musk’s Tesla Roadster

An asteroid got deleted because it was actually Elon Musk’s Tesla Roadster

That’s no asteroid. That’s … a car? Credit: SpaceX

On Jan. 2, the Minor Planet Center at the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge, Massachusetts, announced the discovery of an unusual asteroid, designated 2018 CN41. First identified and submitted by a citizen scientist, the object’s orbit was notable: It came less than 150,000 miles (240,000 km) from Earth, closer than the orbit of the Moon. That qualified it as a near-Earth object (NEO) — one worth monitoring for its potential to someday slam into Earth.

But less than 17 hours later, the Minor Planet Center (MPC) issued an editorial notice: It was deleting 2018 CN41 from its records because, it turned out, the object was not an asteroid.

It was a car.

To be precise, it was Elon Musk’s Tesla Roadster mounted to a Falcon Heavy upper stage, which boosted into orbit around the Sun on Feb. 6, 2018. The car — which had been owned and driven by Musk — was a test payload for the Falcon Heavy’s first flight. At the time, it received a great deal of notoriety as the first production car to be flung into space, complete with a suited-up mannequin in the driver’s seat named Starman.

The case of mistaken identity was resolved swiftly in a collaboration between professional and amateur astronomers. But some astronomers say it is also emblematic of a growing issue: the lack of transparency from nations and companies operating craft in deep space, beyond the orbits used by most satellites. While objects in lower Earth orbits are tracked by the U.S. Space Force, deeper space remains an unregulated frontier.

If left unchecked, astronomers say the growing number of untracked objects could hinder efforts to protect Earth from potentially hazardous asteroids. They could lead to wasted observing effort and — if sufficiently numerous — even throw off statistical analyses of the threat posted by near-Earth asteroids, said Center for Astrophysics (CfA) astrophysicist Jonathan McDowell in an email to Astronomy. “Worst case, you spend a billion launching a space probe to study an asteroid and only realize it’s not an asteroid when you get there,” he said.

And it is a problem that is set to worsen as more nations and companies venture to the Moon and beyond.

A ’deplorable’ problem

The Minor Planet Center — which operates under the auspices of the International Astronomical Union — is the globally accepted authority on handling observations and reports of new asteroids, comets, and other small bodies in the solar system. Its responsibilities include identifying, designating, and computing their orbits.

It is also no stranger to spacecraft and discarded rocket stages masquerading as asteroids. In the 2000s, NASA’s Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP), stationed in deep space around a million miles (1.5 million kilometers) from Earth, made it multiple times onto the MPC’s Near-Earth Object Confirmation Page (NEOCP), a list of NEOs pending confirmation. And in 2007, the MPC had to retire the asteroid designation 2007 VN84 when the object was discovered to be the Rosetta spacecraft — a high-profile European mission then performing a flyby of Earth en route to make the first ever landing on a comet.

“This incident, along with previous NEOCP postings of the WMAP spacecraft, highlights the deplorable state of availability of positional information on distant artificial objects,” the MPC fumed when it retracted 2007 VN84. “A single source for information on all distant artificial objects would be very desirable.”

That central repository has yet to manifest itself. And the rise in space launches coupled with advances in telescope surveys means the MPC is seeing an uptick in reports of artificial objects, said the center’s director, Matthew Payne, in an email.

These include defunct craft and rocket boosters as well as operational space missions. Spacecraft that are swinging by Earth for a gravity assist (like Rosetta) to more distant locales are particularly prone to being misidentified as near-Earth asteroids. So are spacecraft stationed at the L2 Lagrange point of gravitational stability beyond the Moon, like WMAP.

Over the course of 2020 through 2022, at least four spacecraft were added to the MPC’s asteroid record books — and quickly deleted. They include the European-Japanese BepiColombo mission (in transit to Mercury), NASA’s Lucy mission (headed to the Trojan asteroids in Jupiter’s orbit), the Spektr-RG X-ray observatory at L2, and what is thought to be the Centaur upper rocket stage for the 1966 Surveyor 2 lunar probe.

For the Falcon Heavy’s first test flight, the upper stage launched Elon Musk’s Tesla Roadster onto a Sun-orbiting trajectory that takes it past Mars. Credit: SpaceX

Uncontrolled space

Closer to Earth, spacecraft are monitored and tracked with much more more scrutiny. Satellites in Earth orbit are regulated by national and international agencies, like the U.S. Federal Communications Commission. Companies also routinely publish orbit information for their own satellites, traditionally in a format known as two-line elements (TLEs). These data are collated by the U.S. Space Force, which also performs its own radar tracking observations and issues alerts to operators when two satellites are at risk of colliding so that they can take avoiding actions. Sharing positions and trajectories is generally in companies’ best interest as it protects their own assets from collisions and helps prevents destructive clouds of debris that could, in a worst-case scenario, render near-Earth space unusable.

But the situation is different in deep space, which is filled with a growing fleet of spacecraft at the Moon, in orbit around the Sun, and at associated Lagrange points of gravitational stability. Because of the Tesla Roadster’s fame, it happens to be included in a database maintained by NASA’s Jet Propulsion Lab called Horizons, which computes orbits for natural bodies in the solar system. But disclosing artificial bodies’ trajectories in deep space is not a standard industry practice.

Deep space is “largely unregulated,” McDowell told a special-session audience Jan. 14 at the American Astronomical Society’s (AAS) winter meeting in National Harbor, Maryland. “There’s no requirement to file some kind of public flight plan, no equivalent of the TLEs or the corporate data that we get for low-orbit satellites.”

McDowell has also been critical of the asteroid mining startup AstroForge, which plans to launch two probes this year, ridesharing on the Intuitive Machines IM-2 and IM-3 missions. The craft will visit a target asteroid, prospecting for valuable platinum group metals that the company hopes to one day mine. But in order to avoid giving competitors a chance to get there first, the company does not intend to disclose which asteroid it is going to. “That’s kind of not OK,” said McDowell dryly at the AAS meeting.

The Japanese Hayabusa2 mission landed on the asteroid Ryugu in 2019 and returned samples back to Earth the next year. Credit: JAXA Hayabusa 2

Last September, the AAS raised the issue of deep-space transparency in a statement led by its Committee for the Protection of Astronomy and the Space Environment (of which McDowell is a member). It called on U.S. space operators — government agencies and non-governmental alike — to publicly report and update trajectories of deep-space objects. It also urged operators to place those data in a public repository like JPL’s Horizons, echoing the call from the MPC 17 years earlier.

AstroForge says it will be transparent about aspects of its target asteroid — other than its identity — including releasing images of it. The company’s co-founder and CEO Matt Gialich told Astronomy that Astroforge has not yet settled on a target asteroid because “as a ride share customer, we don’t control our launch date.” He added, “Jonathan McDowell is someone I respect, and I love the pushback. It’s what science is built on. I hope that images and information we deliver outweigh the perceived negatives in this case.”

At the time of publication, SpaceX had not responded to a query from Astronomy.

‘A rare confluence of factors’

The Tesla Roadster mix-up came as something of a disappointment to the Turkish amateur astronomer, who asked to be identified as “G.” He hoped he had discovered a near-Earth asteroid, not a used car from 2010 with a few billion miles on it.

He identified (the object briefly known as) 2018 CN41 with software he wrote in his spare time to parse through the MPC’s public archive of observations of objects, which anyone can peruse in search of asteroids and other small solar system bodies. His code identified several candidate objects that could be traced through multiple observations from various telescopes around the world. 2018 CN41 was one of them. It had shown up in images taken by the Catalina Sky Survey at Steward Observatory near Tucson, Arizona, and the Pan-STARRS and ATLAS surveys in Hawaii, among others.

After G. calculated an orbit to fit the observations, he saw that the object had a very small minimum orbital intersection distance (MOID) from Earth. In other words, its orbit came very close to Earth’s, making it a potential near-Earth object. “I was ecstatic and submitted the identification” to the MPC, he told Astronomy in an email. The MPC accepted the submission and notified the astronomical community in what it calls an “electronic circular,” a term of art that reflects the long legacy of observational tradition.

But after seeing the object’s trajectory plotted in 3D on the MPC’s website, he began to harbor doubts about its origins. He realized the orbit resembled that of a spacecraft traveling to Mars, using a Hohmanm transfer orbit, with the exception that it slightly overshoots Mars’ orbit. (He credits, only half-jokingly, his time playing the spaceflight simulation video game Kerbal Space Program.)

He told Astronomy:

I first went to JPL’s Small Body Database to quickly take a look at the Earth close approach dates and potential Mars close approach dates, to see if I could correlate those to a known interplanetary mission. I failed — the Falcon launch had never crossed my mind. I almost concluded it was an actual NEO and stopped looking, but I asked around on the Minor Planet Mailing List just to erase my final doubts. To my surprise, Jonathan McDowell quickly figured out it was the Falcon upper stage. Being slightly embarrassed that I might have caused unnecessary excitement (it WAS quite a low MOID), I quickly went to MPC’s help desk and let them know the NEO I just submitted was a rocket stage.

The MPC has multiple checks to flag artificial objects, said Payne, the center director, all of which broke down on the Tesla Roadster. “This case highlights a rare confluence of factors,” he said.

First, the MPC uses a routine called sat_id, written by Bill Gray and commonly used by the minor-planet community, to see if an observation of an object matches the position of a known satellite on the sky. The database of satellites it checks against is maintained by the research community of both professional and amateur astronomers.

Payne noted that when the Tesla Roadster was originally launched in 2018, the community caught it and flagged it as an artificial object, and the MPC “correctly labeled it as such without assigning a minor planet designation.”

But when subsequent observations were archived by the MPC and later identified by G., sat_id failed to locate the Roadster, said Payne. And the object was not caught upon further review because unlike most satellites, it orbits the Sun and not Earth. In addition, it is an unusual Sun-centric orbit for a spacecraft. Because it was a test flight for the Falcon Heavy, there was no destination in particular; that is why its trajectory originates near Earth but overshoots Mars’ orbit, as G. noted.

Payne agreed that a central repository, “regularly updated by national and private space agencies, would significantly enhance the identification process.” Currently, he said, the MPC is collaborating with JPL on a system to better detect artificial objects that aren’t in Earth orbit and filter them out of the MPC’s observational database.

Citizen science remains key

In one sense, this case shows the scientific process at work. Mistakes are inevitable, but quick corrections mean science is working as it should.

It also highlights the crucial role that amateur astronomers play in making discoveries — a role they have played for centuries, well before the term “citizen scientists” came into vogue. “Their involvement significantly improves the overall efficiency of object identification and contributes to the broader mission of the MPC,” said Payne.

Images from the 8.2-meter Subaru Telescope — pictured here shining an adaptive optics laser guide star into the night sky from atop Maunakea — have been used by citizen scientists to discover several asteroids. Credit: NAOJ

G. is able to see the bright side of what he calls “the Tesla incident.”

“I’m still sort of disappointed it wasn’t a NEO, but it was an interesting experience to say the least,” he said. “At the very least we managed to filter out some non-minor-planet observations from [the] MPC database.”

G. continues to hunt for small bodies in the solar system on his own and in citizen science projects like Come On! Impacting ASteroids (COIAS). Developed by a team of Japanese astronomers, COIAS allows anyone to scour observations taken by the Subaru Telescope on Maunakea in Hawaii for asteroids, comets, and trans-Neptunian objects and report their measurements to the MPC.

Through COIAS, G. has been a co-discoverer of two named asteroids: 697402 Ao and 718492 Quro. The asteroids are named for one of the main characters and the author, respectively, of a slice-of-life manga named Asteroid in Love (also adapted as an anime), about two high school friends who join their school’s Earth sciences club and dream of discovering an asteroid. G. said that while he didn’t know much about it before, he “loved people who were fans of the manga get crazy about it on social media.”

Recently on COIAS, G. came across a small, “barely noticeable” speck of light moving slowly across the sky. According to his measurements, it appears to be a small body in the outer solar system that crosses Neptune’s orbit. He identified the measurements and submitted them to the MPC. On Jan. 18, he posted about it on X, the social media platform now owned by Musk, noting that the object’s orbit takes it within half an astronomical unit — the average Earth-Sun distance — from Neptune. If confirmed, the object would be a member of a dynamically intriguing subset of trans-Neptunian objects, one that has recently been studied for clues to the whereabouts of the theorized Planet Nine.

Of course, G. has his sights set on even rarer observational feats. In an email, he wrote: “I’m thinking the holy grail could be a beautiful comet, an interstellar visitor, or an alien spacecraft like in [Arthur C.] Clarke’s book Rendezvous with Rama, heh 🙂 None of that might happen, but that won’t stop me from dreaming about it.

“Realistically, at this point in time I will settle for anything that’s not a car.”

---

Editor’s note (Jan. 25, 2025): At the request of the amateur astronomer who identified the object, the story has been updated to remove his first initials and last name.

via Astronomy Magazine

January 28, 2025 at 01:44PM

Another piece of POSITIVE news: Trump Is Going Woke - The New York Times

Trump Is Going Woke - The New York Times

Hey, Friedman, why do you keep comparing America and China?

It’s certainly not because I’d prefer to live there or have its problems, which are many and deep, particularly in banking. No, it’s because, despite its problems, China still knows how to make big stuff — often with sheer force from the top down, usually buttressed by massive government support but also often by common-sense planning and, more often than we’d like to believe from an authoritarian system, by creative innovation.

China is also not so silly as to treat one form of electricity generation as more conservative, liberal or Maoist than another. In the end, the outputs are all just electrons. They have no politics. All Beijing cares about is which is most abundant, efficient, cheap and clean.

I was struck by the “coincidence” that on the day of Trump’s inaugural, where he boasted that “America will soon be greater, stronger and far more exceptional than ever before,” the Chinese A.I. start-up DeepSeek unveiled its newest flagship A.I. model, R1, which demonstrated a new level of reasoning power — power that it was able to achieve with a smarter algorithm and without importing the most advanced U.S. chips that we’ve placed restrictions on China from acquiring. You can get more A.I. juice either by getting a bigger orange (more neural networks and data) or by squeezing a smaller orange tighter with a smarter algorithm. That is what DeepSeek has reportedly done.

Sign up for the Opinion Today newsletter  Get expert analysis of the news and a guide to the big ideas shaping the world every weekday morning.

As an article in Business Insider described it, “DeepSeek says R1 achieves ‘performance comparable to OpenAI o1 across math, code and reasoning tasks,’” and it quoted Theo Browne, a software developer behind a popular YouTube channel, as saying, “The new DeepSeek R1 model is incredible.”

So what does that have to do with energy policy?

Because everything today is connected — which is exactly what Trump and his right-wing wokesters don’t understand.

via www.nytimes.com

January 28, 2025 at 01:28PM

Another piece of POSITIVE news: Hommage aan een sterrenreiziger. De beste expo’s van het moment

Hommage aan een sterrenreiziger. De beste expo’s van het moment

Brafa

De Brusselse kunstbeurs Brafa viert haar 70ste verjaardag. Ze begon als bescheiden Foire des antiquairs in de Louizagalerij en is uitgegroeid tot een beurs van stand, met 130 prestigieuze standhouders uit binnen- en buitenland. Brussels Expo, 26/1>2/2

A partir d’elle

Hoe staan schrijvers en beeldende kunstenaars tegenover hun moeder? Met getuigenissen van onder anderen ­Roland Barthes, Sophie Calle, Pier Paolo Pasolini en Dirk Braeckman.Stichting A, Vorst, tot 18/5

Anna Maria Maiolino, ‘Por um Fio’, 1976. Te zien in de tentoonstelling ‘A partir d’elle’ in Vorst.  Videoinsight Collection, Turijn; Galleria Raffaella Cortese, Milaan–Albisola

Monira Al Qadiri

De kunstenares uit Koeweit brengt een speelse, maar scherpe blik op de Golfregio.Bozar, Brussel, tot 9/3

Drafts

Van vingeroefeningen tot werkstudies en grondig uitgewerkte composities: Drafts is een rijke tentoonstelling die inzoomt op de schets in al haar varianten.KMSKB, Brussel, tot 16/2

Alechinsky

In haar unieke setting nodigt ­Villa Empain de bezoeker uit om een reis te maken door het gigantische ­oeuvre van de laatste levende erfgenaam van de Cobra-beweging.Villa Empain, Brussel, tot 16/3

Alechinsky, ‘L’or de rien’ (1968). Te zien in de Villa Empain in Brussel. — © rr

Echoes of art deco

De Fondation Boghossian geeft het startschot van het art-decojaar met een fraaie thematentoonstelling. Blikvanger is de collectie van 25 originele glas-in-loodramen.Villa Empain, Brussel, tot 25/5

Cloaca celebration

De installatie Cloaca, door kunstenaar Wim Delvoye liefdevol omschreven als “mijn kakmachine”, is 25 jaar oud. Een mini-overzicht in een Brusselse galerie toont hoe hij met zijn stunt een plaatsje verwierf in de annalen.Galerie Rodolphe Janssen, Brussel, tot 9/3

Hosting

De Centrale heropent de deuren met een genereuze geste: met 247 geselecteerde kunstenaars toont ze de artistieke diversiteit van de Brusselse kunstscène.De Centrale, Brussel, tot 9/2

AImagine

Welke fotografische verbeelding kan artificiële intelligentie ons bieden? AImagine – Photography and generative images brengt achttien projecten samen die voor historische gebeurtenissen, personages en situaties nieuwe beelden creëren.Hangar, Brussel, tot 23/2

Nom de Dieu

Blasfemie is een beladen begrip. Curator Willem Elias brengt hedendaagse Belgische kunstenaars bijeen die reflecteren over vrijheid, religie en cultuur. Pilar-VUB, Elsene, tot 15/2

Guillaume Bijl, ‘Liturgische objecten’ (2019). Te zien in ‘Nom de Dieu’ in Elsene. — © courtesy the artist

Van schets tot trein

Hoe ziet de spoorwereld eruit in de tekenkunst? Train World toont het aan de hand van schetsen van ­André Franquin, Victor Horta, Paul Delvaux, Henry van de Velde, François Schuiten en Santiago Calatrava.Train World, Brussel, tot 11/5

Elliott Erwitt

Elliott Erwitts foto’s blinken uit in droge humor, maar ook in diepe menselijkheid en empathie.Brussel, Grote Markt 5, tot 9/3

OEEEEEEUUUUVVRE

Peter Morrens doet in M Leuven een gooi naar het langste woord in een expotitel. U weze gewaarschuwd: zijn totaal­installatie wil de bezoeker uit­dagen, inspireren, prikkelen én in verwarring brengenM Leuven, tot 2/3

Panamarenko85

Panamarenko droomde van de sterren, met broze tuigen waar geen ­beweging in te krijgen viel. Het Muhka focust op de sterren­reiziger en speelvogel. Het KMSKA brengt schetsen en objecten op papier bijeen. En in het Havenhuis krijgt V1 Barada Jet, een van Panamarenko’s favorieten, een prominente plaatsMuhka, Antwerpen, tot 7/9 (gratis). Prentenkabinet KMSKA, 30/1>4/5. Havenhuis Antwerpen 3/2>2/5.

Jules Schmalzigaug

Futurismo! is de geknipte introductie tot het oeuvre van onze enige Belgische futurist.KMSKA, Antwerpen, tot 12/1 (correctie: er stond ‘tot 12/2’; dit was een vergissing)

Maskerade, make-up & Ensor

Ensors ideeën rond de maskerade, koketterie, verleiding en misleiding, worden hier doorgetrokken naar vandaag.Momu, Antwerpen, tot 2/2

Cindy Sherman

Met werk uit vijf decennia gaat Anti-fashion dieper in op Cindy Shermans kijk op mode en schoonheidsidealen.Fomu, Antwerpen, tot 2/2

‘Untitled #611’, 2019, te zien in ‘Anti-fashion’ in het Fomu. — © Cindy Sherman/courtesy the artist and Hauser & Wirth

Wanderlust

Een uitnodiging om te verdwalen in 17de-eeuwse landschappen, met majestueuze bergen, pittoreske dorpjes en eindeloze luchten als dramatisch decor.Snijders-Rockoxhuis, Antwerpen, tot 31/8

Dürer in Antwerpen

Vanaf de zomer van 1520 verbleef Albrecht Dürer acht maanden in Antwerpen. Museum De Reede toont de meesterwerken op papier die hem in zijn tijd tot een beroemdheid maakten. Museum De Reede, Antwerpen, tot 31/3

Dürers neushoorn, een houtsnede uit 1515. Te zien in Museum De Reede in Antwerpen — © rr

Opgespeld! Hedendaagse juwelen uit Antwerpen

Uit de verzameling van Dirk Schrijvers zijn 200 juwelen te zien van meer dan 60 ontwerpers, onder wie Dries Van Noten, Wouters & Hendrix, Nadine Wijnants en Anne Zellien.Diva, Antwerpen, tot 21/4

Nástio Mosquito

Een creatieve virtuoos, die voor de video’s en performances van King of clowns uiteenlopende persona’s verzint. Muhka, Antwerpen, tot 26/1

Silent times

Groepsexpo rond het thema ‘stilte’, met onder meer foto’s van het kunstenaarsduo Adam Broomberg & Rafael Gonzalez. Ze portretteerden majestueuze olijfbomen, als symbool voor de Palestijnse identiteit en stille getuigen van het conflict.Kunsthal Extra City, Antwerpen, tot 30/3

Eeuwige lente

De pracht en praal van renaissancetuinen komen tot leven in wandtapijten en andere kunstschatten.Hof van Busleyden, Mechelen, tot 16/3

Willem de Pannemaker, ‘Tuinzicht met colonnade’. Te zien in Museum Hof van Busleyden, Mechelen. — © kunsthistorisches museum wenen

Het kunstuur

Zevende aflevering van deze slow art-­beleving.Minderbroedersgang, Mechelen, tot 2/2

Kunst in Puurs

Tiende editie van deze fraaie kunstroute. KIP neemt je mee langs hedendaagse kunst in de openbare ruimte. Met werk van onder meer Juan Muñoz, Bert Danckaert en Carla Arocha & Stéphane Schraenen.Diverse locaties, Puurs, tot 28/2

Sharon Van Overmeiren

Met Jacuzzi of despair zet Sharon Van Overmeiren, bekend van haar exuberante sculpturen, de hele ruimte van de Warande naar haar hand. Haar parcours weerspiegelt de levensloop: geboorte en dood, die volgens haar filosofie gevolgd wordt door reïncarnatie.De Warande, Turnhout, tot 20/4

‘Untitled’ van Sharon Van Overmeiren, te zien in De Warande, Turnhout — © rr

Erich Heckel

Erich Heckel, sterkhouder van de vroege Duitse expressionisten, werkte tijdens WOI in Vlaanderen als verpleger voor het Rode Kruis. Die jaren leverden een bijzondere productie op, die nu bijeengebracht is in het MSK.MSK, Gent, tot 26/1

Private passion x public duty

Hoe het Smak privéverzamelaars omarmde.Smak, Gent, tot 25/5

Joris Van de Moortel

Multidisciplinair oeuvre dat de grenzen opzoekt: een totaalervaring met kunst, film, performance, geluid en muziek. Smak, Gent, tot 2/3

Eigen huis

Schrijver Erwin Mortier keert na dertig jaar terug naar zijn vroegere werkplek. Hij brengt er stukken bijeen met een bijzonder verhaal over psychisch welzijn: foto’s, boeken, kunstwerken, objecten en archiefstukken. Museum Dr. Guislain, Gent, tot 27/9/2026

Plastic fantastic?

Aan de hand van animaties, archiefbeelden en authentieke voorwerpen illustreert het Industriemuseum de geschiedenis van de kunststoffenindustrie, van bakeliet tot bioplastics. Industriemuseum, Gent, tot 1/6

Volwassenen zijn even enthousiast als kinderen wanneer ze de kleurrijke legoblokjes zien in het Industriemuseum. — © Martin Corlazzoli

Wonderkamer van de waarheid

Hoe de waarheid vaak een creatieve draai kreeg.Gents Universiteitsmuseum (Gum), Gent, tot 21/4

Ja, santé

Onze zoektocht naar een gezond en gelukkig leven.Huis van Alijn, Gent, tot 27/4

Eloquent formalism

Het Museum Dhondt-Dhaenens opent de vernieuwde annex met een inkijk in de privécollectie van de Stichting Andries-Vanlouwe, die het museum deels in bruikleen kreeg. Tegelijkertijd loopt er een solo van de Duitse minimalist Blinky Palermo. MDD, Deurle, tot 26/4

‘Zonder titel’, Mitja Tusek, te zien in MDD in Deurle — © cedric verhelst

Lafleur & Bogaert

Het Haïtiaans-Belgische kunstenaarsduo krijgt hier een grote presentatie, met onder meer banieren die verwijzen naar de Vlaamse primitieven, voodoo en katholicisme. Verbeke Foundation, Kemzeke, tot 20/4

3 x Roger Raveel

Het Roger Raveel Museum sluit een feestjaar af met drie tentoonstellingen. Ze zoomen in op het 25-jarige bestaan van het museum, op de ­architectuur van kunstenaarsmusea en op aspecten uit het oeuvre van de huis-, tuin- en keukenrealist die vaak over het hoofd gezien worden.Roger Raveel Museum, Machelen-aan-de-Leie, tot 9/2.

Emile Claus

Grote retrospectieve van de ‘prins van het luminisme’.Mudel, Deinze, tot 26/1

Emile Claus, ‘De oude tuinman’, te zien in Mudel, Deinze. — © la boverie luik

In onze handen

Lieve Blancquaert fotografeerde en interviewde tien zorgverleners, van vroedvrouwen over chirurgen tot palliatieve verzorgers.‘t Gasthuys, Aalst, tot 27/4

M&others

Hoe zwangerschap nieuwe modestijlen introduceerde.Modemuseum ­Hasselt, tot 25/1

Lucy McKenzie

Geïnspireerd door de tradities blaast McKenzie in Super palace een treinstation, een winkelstraat en een kermis nieuw leven in. Voor Z33 creëert ze interieurs waarin schilderkunst, beeldhouwkunst en mode samen­komen.Z33, Hasselt, tot 23/2

Lucy McKenzie, ‘Atelier E.B., Sports shop’. Te zien in Z33 in Hasselt. — © mark blower

David Claerbout

Het Concertgebouw Brugge voegt dit voorjaar vijf videowerken toe aan zijn bezoekerscircuit. Ze zijn afkomstig uit de kunstcollectie van Cera. David Claerbout is al vertegenwoordigd in de concerthal. Zijn installatie The close heeft een permanente plaats in de nok van het gebouw.Circuit Concertgebouw Brugge, tot 5/4

Testerep en het verzonken Oostende

Een tentoonstelling over ons kustverleden, een verdwenen eiland en de storm die middeleeuws Oostende verzwolg.Venetiaanse gaanderijen, Oostende, tot 20/4

Paul Delvaux en zijn universum

Melancholisch, magisch-realistisch en licht erotisch: de Belgische surrealist heeft een oeuvre op zijn naam dat uit de duizenden herkenbaar is.La Boverie, Luik, tot 16/3

Boeddha

De wereld van het boeddhisme in zo’n honderd werken, vooral uit de eigen collectie. Koninklijk Museum van Mariemont, tot 20/4

Daniel Turner

Voor zijn eerste tentoonstelling in een Belgisch museum liet de Amerikaanse kunstenaar zijn oog vallen op een symbolische plek: de voormalige gevangenis van Vorst.MACS, Le Grand Hornu, tot 6/4

Het album van de duivel

Inkijk in een erotische prentenreeks die Félicien Rops tussen 1878 en 1882 realiseerde. Centraal staan de femme fatale en de verzoeking van de heilige Antonius.Musée Félicien Rops, Namen, tot 9/3

Rachel Baes, ‘Le retable’ (1960). Te zien in ‘Le surréalisme’ in Bergen — © collectie retelet

Le surréalisme: bouleverser le réel

De honderdste verjaardag van het surrealisme zit er bijna op, maar in Bergen vieren ze nog even door. Surrealisme - de werkelijkheid dooreengeschud zoomt in op het ontwrichtende gedachtegoed dat aan de basis lag van de Belgische beweging, met kopstukken als René Magritte, Marcel Mariën en Paul Nougé.Cap/Museum voor Schone Kunsten, Bergen, tot 16/2

via De Standaard

January 28, 2025 at 12:47PM

1

via Instagram https://instagr.am/p/DFVm_X_tjoe/

I just posted this on Twitter as @ rvanbruggen

This was the text:

Crossposting this from #bsky: I had a great time talking to the @ovhcloud.bsky.social team about how we at @hopsworks.bsky.social work together to make the #sovereign #ai and #ml cloud a reality together. Check it out on https://t.co/HNaBunhc1Q or wherever you get your podcasts…

Crossposting this from #bsky: I had a great time talking to the @ovhcloud.bsky.social team about how we at @hopsworks.bsky.social work together to make the #sovereign #ai and #ml cloud a reality together. Check it out on https://t.co/HNaBunhc1Q or wherever you get your podcasts…

— Rik Van Bruggen (@rvanbruggen) Jan 27, 2025

from Twitter https://twitter.com/rvanbruggen

January 27, 2025 at 02:48PM
via IFTTT

I just posted this on Twitter as @ rvanbruggen

This was the text:

RT @OVHcloud: 🚀 Build AI solutions that save costs, deliver top predictions & reduce risks! Insights from @rvanbruggen of @hopsworks .🎙️ h…

RT @OVHcloud: 🚀 Build AI solutions that save costs, deliver top predictions & reduce risks! Insights from @rvanbruggen of @hopsworks .🎙️ h…

— Rik Van Bruggen (@rvanbruggen) Jan 27, 2025

from Twitter https://twitter.com/rvanbruggen

January 27, 2025 at 01:41PM
via IFTTT

Another piece of POSITIVE news: Faustino Oro (11), de ‘Messi van het schaken’ die Magnus Carlsen al kon pootje lappen

Faustino Oro (11), de ‘Messi van het schaken’ die Magnus Carlsen al kon pootje lappen

Veel jonge supertalenten beginnen al op hun vierde of vijfde te schaken. Faustino Oro niet. Bij het Argentijnse kind was het eerder toeval. Oro was al 7 jaar toen de covidpandemie in 2020 toesloeg. Hij verveelde zich kapot in die periode. “Mijn vader werd gek van mij, omdat ik in de woonkamer voetbalde. En op een dag liet mijn moeder me onlineschaken zien. Dan bleef ik tenminste rustig zitten. Ik werd snel beter en beter in schaken”, zegt hij bescheiden.

Dat mag je als een eufemisme omschrijven. Amper een jaar nadat hij de spelregels van schaken had aangeleerd, op zijn 8ste, had Oro al de hoogste schaakrating ter wereld van alle kinderen onder de 10 jaar. Hij was de jongste ooit om een rating van 2.200 elo te overschrijden (9 jaar en 3 maanden) en rondde amper drie maanden later al de kaap van 2.300 elo.

En Oro ging gewoon op dat verschroeiende elan door. Hij haalde de eerste keer de internationale schaakpers toen hij op 10 jaar, 8 maanden en 16 dagen in juni 2024 de jongste internationale meester (IM) uit de schaakgeschiedenis werd. Dat is de tweede hoogste titel in het schaken, na grootmeester.

Met pensioen

Drie maanden eerder had ‘El pibe de oro’ (golden boy in het Spaans) ook al van zich laten spreken door online een schaakpotje te winnen van de huidige nummer een van de wereld, de Noor Magnus Carlsen (34). Weliswaar ging het om bulletschaak, een supersnelle schaakvariant met in totaal 1 minuut bedenktijd voor de hele partij voor beide spelers. Een discipline waarin vingervlugheid haast even belangrijk is als schaaktalent. Carlsen blunderde op de 38ste zet, gaf met 7 seconden minder bedenktijd dan Oro een stuk weg en moest na 48 zetten opgeven.

Toen Carlsen opgaf, voerde Oro (toen 10) spontaan een vreugdedansje uit op zijn stoel. Het was dan maar bullet, Carlsen was bepaald niet blij. Hij gaf tot op heden geen commentaar op de partij. Oro toonde zijn gevoel voor humor: “Als ik na zo een blunder in zo’n positie de partij verlies, moet ik met pensioen gaan als schaker.” In juli diende Oro ook de Amerikaanse wereldtopper Hikaru Nakamura een uppercut toe in een blitzpartijtje, met elk 3 minuten bedenktijd.

Carlsen werd in een onlinepartijtje al verslagen door Oro. De Noor was daar niet bepaald mee opgezet. — © sopa images

Oro en zijn familie verhuisden vorig jaar naar het Spaanse Badalona om helemaal te kunnen focussen op zijn schaakcarrière. De Argentijn laat immers geen inspanning onbenut. “Ik schaak meestal zes uur per dag”, vertelt hij trots. Volgens zijn vader krijgt Faustino per week 12 uur les van schaaktrainers. “Hij kijkt ook een eindeloos aantal uren naar instructieve schaakvideo’s. Daarnaast speelt hij nog een pak partijen puur voor het plezier. Vorige week waren dat bijna 200 partijen, of meer dan 20 uren.”

Puzzelen

Hoe doet hij het op het Tata Steel Toernooi in Wijk aan Zee, veruit het sterkste toernooi uit zijn leven? Oro presteert er in de Challengers volgens zijn rating, maar vooral zijn grote liefde voor het schaken valt er op. Hij bekijkt van heel dichtbij de zetten van de wereldtoppers in de Masters, tot storens toe. En je ziet hem in het hotelcafé vaak schaakpuzzels oplossen: “Het komt erop aan zo veel mogelijk puzzels op te lossen in anderhalve minuut.” Een video van het NOS Jeugdjournaal toont dat Faustino in die anderhalve minuut liefst 30 puzzels oplost.

De buitengewone prestaties van het wonderkind leverden hem in de Argentijnse pers nu al het epitheton ‘Messi van het schaken’ op. “Dat vind ik leuk. De mensen vinden dat ik net zo goed schaak als Messi voetbalt.” Kinderlijke overdrijving: om echt zoals Messi de beste in zijn sport te worden, is er voor Oro nog veel werk aan de winkel, maar “ik hoop ook op een dag wereldkampioen te worden”.

En 11 jaar? Het kan altijd nog gekker. In de amateurtoernooien in Wijk aan Zee speelt een pas 5-jarige mee: Kavish Gupta. De kleuter kan al een jaar schaken.

via De Standaard

January 27, 2025 at 07:43AM

Magic

via Instagram https://instagr.am/p/DFTCnYfNM62/

Star

via Instagram https://instagr.am/p/DFQintTtj2A/

Another piece of POSITIVE news: Deze Vlamingen kochten een kerk: “Het leek een geschenk dat uit de hemel viel”

Deze Vlamingen kochten een kerk: “Het leek een geschenk dat uit de hemel viel”

Tegen 1 juni moet elke Vlaamse gemeente een ‘kerkenbeleidsplan’ klaar hebben. Dat plan behelst de toekomstvisie voor alle parochiekerken: blijven ze geschikt voor erediensten of is een nieuwe invulling aan de orde? Willen de gemeentes leegstand en verloedering vermijden, dan ziet het ernaar uit dat er in veel gevallen naar de tweede optie geneigd zal worden. De leegloop van de katholieke kerk gaat namelijk razendsnel. Daar waar er op een willekeurige zondag in 2017 nog 286.393 deelnemers aan de eucharistie werden geteld, waren dat er in 2023 nog amper 167.360.

In eerste instantie kunnen eigenaars van kerken – veelal de gemeente, soms ook een kerkfabriek – kijken of een gedeeld gebruik interessant kan zijn. In dat geval worden religieuze activiteiten gecombineerd met andere invullingen. Komt een kerk helemaal niet meer voor religieuze activiteiten in aanmerking, dan is een ontwijding en een herbestemming aan de orde.

De afgelopen jaren werden in dat kader heel wat kerkgebouwen “aan de eredienst onttrokken”, zoals dat in het jargon heet. Tussen 2018 en 2023 gaat het om 159 kerken. Sommige daarvan worden verhuurd of in bruikleen gegeven aan andere geloofsgemeenschappen of maatschappelijke initiatieven. Andere worden te koop gezet. Maar dat blijkt vaak een moeilijk en lang proces te zijn. De prijs per vierkante meter valt doorgaans nochtans goed mee, de vraag is alleen: wat kun je ermee?

“Een kerk verkopen is iets aparts. Er zijn veel zaken waar je rekening mee moet houden”, klinkt het bij Mickey Bosschert. Ze weet waarover ze spreekt, want haar platform Reliplan heeft in Nederland een hand gehad in de verkoop van meer dan duizend kerkgebouwen. En ook in België heeft Reliplan al een tiental verkopen tot een goed einde gebracht. “In Nederland zitten we in dezelfde situatie als in België, alleen al een paar stappen verder. Bij jullie is er op dit moment nog te weinig kennis om die verkopen vlot te laten gebeuren. Er worden allerlei rapporten opgemaakt die dan in de praktijk uiteindelijk onmogelijk blijken.”

Een beschermde kerk mag inderdaad slechts beperkt worden vertimmerd en een overnemer moet ook steevast toestemming krijgen voor zijn plannen. Toch zijn er potentiële kopers in overvloed, zegt Bosschert. “We werken met een enorme database van kandidaten. Dat gaat over kerkgenootschappen, maatschappelijke initiatieven, bedrijven, ontwikkelaars, spelers uit de cultuursector en andere particulieren die zoeken naar een locatie voor woon/werk. Die proberen we te matchen aan het juiste project. De eerste twee vragen die daarbij van belang zijn: wat wil de kerkgemeenschap, want die moeten toestemming geven, en waar heeft de buurt nood aan?”

Filip Martin. — © Bahnmuller Frank

Een van de mensen die al een kerk kocht, is steenkapper Filip Martin (65). “Al minstens vijf jaar was ik op zoek naar een nieuw atelier”, zegt hij. “Ik heb onder meer op het punt gestaan om een oude brouwerij en een oude schrijnwerkerij te kopen, maar altijd bleek er ultiem toch iets aan te schelen.” Stilaan begon hij wanhopig te worden. De loods waar hij zijn atelier in had, was onteigend en een nieuwe locatie vinden bleek aartsmoeilijk.

“Tot ik in oktober plots een tip kreeg dat de kerk van Moortsele te koop stond, op amper enkele kilometers van mijn huis”, vertelt hij. “Ik ben er onmiddellijk naartoe gereden en nog voor ik binnen was geweest, dacht ik: ‘Dit is het’. Ik heb stante pede een mail gestuurd. Eerlijk gezegd was het ook stilaan dit of een tent in mijn tuin. (lacht) Het leek een geschenk dat uit de hemel kwam gevallen.”

De herbestemmingscommissie oordeelde dat Martins ambacht goed paste in het kerkgebouw – als steenkapper heeft hij ervaring met grafstenen en kerkmonumenten – en zijn bod van 160.000 euro werd vorige week aanvaard. “De deadline om een kandidatuur in te dienen was al twee keer verstreken, dus ik vreesde dat ik veel te laat zou zijn, maar uiteindelijk bleek ik de enige serieuze kandidaat. Eind deze maand krijg ik de sleutel.”

Het plan is om van de kerk niet alleen een werkruimte te maken, maar ook een plaats waar hij cursussen kan geven aan toekomstige steenkappers of waar tentoonstellingen over het ambacht worden gehouden. Al zal er voor het zover is, nog heel wat moeten gebeuren. “De kerk en haar inboedel is erkend als monument en dus volledig beschermd. Dat is deel van de magie, maar ook van de moeilijkheid. Ik mag er niets aan veranderen. Ik ga in de kerk een ‘box-in-box’ plaatsen, een soort van rollende doos waar ik het zware kap- en slijpwerk zal doen, zodat het stof niet op het orgel kan terechtkomen. Er moeten ook investeringen gebeuren in de elektriciteit, het sanitair en vooral de verwarming. Om het orgel te beschermen, moet het hier bijvoorbeeld altijd een minimumtemperatuur van 8 graden zijn.”

Jennifer Kesteleyn. — © Frederiek Vande Velde

Vijf jaar geleden, in volle coronacrisis, besloot Jennifer Kesteleyn (40) om haar carrière over een andere boeg te gooien. Ze gaf haar job als fotografe op en startte een woonwinkel in Gent: Wunderkammer. De charmante winkel viel meteen in de smaak bij de Gentenaars. Maar een jaar geleden volgde slecht nieuws: het gebouw waar haar winkel in gevestigd was, werd verkocht en de nieuwe eigenaar wilde de handelsruimte fel inperken.

“Ik wilde niet weg, maar kon niet anders”, vertelt Kesteleyn. In haar zoektocht naar een plek die dezelfde charme kon voorleggen, stootte ze op de Sint-Theresia van Avilakerk in de Gentse wijk Muide. “Ze stond gewoon op Immoweb en ik was meteen enthousiast. De oppervlakte, de lichtinval, de vibe … Later leerde ik nog dat de patroonheilige van de kerk een vrouw met humor en ballen was. Voor mij was dat een extra teken dat ik juist zat.”

De koop rond krijgen had wel wat voeten in de aarde – “mijn businessplan moest volledig op punt staan” – maar in september van vorig jaar werd de akte dan toch ondertekend. “Sinds 6 december ontvang ik hier klanten. Het is de max. Ik heb 680 vierkante meter oppervlakte, bijna dubbel zo veel als in het vorige pand, waardoor mijn spullen veel beter tot hun recht komen. Het enige nadeel is dat het hier koud is: momenteel drie graden.”

Binnenkort zal de winkel noodgedwongen wel eventjes dicht moeten. “Ik ben van plan om ook in de kerk te gaan wonen, dus er moet nog een woongedeelte gebouwd worden. De vorige eigenaar, ook een particulier, had toevallig al poutrellen gestoken, dus ik kan daar perfect op verder bouwen. De bedoeling is om twee verdiepen boven de showroom te maken.”Wie benieuwd is naar de vorderingen, kan altijd op de Instagrampagina van Wunderkammer terecht. Daar deelt Jennifer regelmatig updates over haar winkel. “Maf om te zien hoe gefascineerd mensen hierover zijn. Zodra ik een scheet over die kerk online zet, krijg ik massa’s likes.”

Bart Noël (rechts) met zijn zoon Kenzo, kort na de aankoop van de Heilig Hartkerk in Aalst. — © rr

Bart Noël (57) is een ondernemer in hart en nieren. Toen de Heilig Hartkerk in Aalst te koop kwam te staan, begon het dan ook al snel te kriebelen. “Ik ben opgegroeid in een sociale woonwijk vlak naast de kerk. Van alles heb ik daar meegemaakt: communies, overlijdens, trouwfeesten. Het is dus een heel grote dosis nostalgie die me overstag heeft doen gaan.”

Noël was wel niet de enige geïnteresseerde. “Mijn dossier om er een evenementenlocatie van te maken was eerst afgeketst, omdat ze liever wilden verkopen aan een Roemeense geloofsgemeenschap. Maar toen dat er uiteindelijk niet van kwam, hebben ze mij een jaar nadien teruggebeld met de vraag of ik nog interesse had. Ik ben toen naar Gent gegaan om het dekenaat te overtuigen.”

Maar nu loopt alles uitstekend. Een tweetal weken geleden was de Heilig Hartkerk zelfs het decor voor het gala van de Vlaamse Reus. Recordinternational Jan Vertonghen werd er door de Vlaamse Bond van Sportjournalisten- en fotografen in de bloemetjes gezet voor zijn carrière. “Dat was een van de highlights in ons bestaan”, zegt Noël. “Maar we hebben hier ook al schitterende voorstellingen en trouwfeesten georganiseerd.”

via De Standaard

January 24, 2025 at 03:44PM

Another piece of POSITIVE news: 150 Years of See and Be Seen at Paris’s Palais Garner Opera House

150 Years of See and Be Seen at Paris’s Palais Garner Opera House

The Palais Garnier in Paris is among the world’s oldest theaters that still functions more or less in its original state. And long before the appearance of the selfie-stick, the Garnier was a place not just to see art, but to be seen.

At a 150th anniversary gala on Friday, before guests reach the marble staircase, the baroque sculptures, the inlaid golden mosaics and the elaborately painted ceiling, they will pass two giant mirrors set on the ground floor.

These were the architect Charles Garnier’s gift to season ticket holders, for a quick once-over before they stepped onto a marble catwalk beneath four levels of viewing galleries.

“They were there to give them some psychological reassurance. To look at themselves and say, ‘Everything is good. You are ready,’” said Sandrine Lamiable, a Palais Garnier tour guide leading a group of tourists up the marble steps earlier this month. “Then, they were plunged into a veritable palace, as princesses and princes.”

The point of the Garnier Opera building was never just the show onstage. It was the show of being on display, particularly for the rising bourgeoisie that had profited off France’s booming industrial revolution.

“The point of the opera was to parade, for the elites of the time to offer a spectacle: themselves,” said Lamiable.

The grand opera house is home to the Paris Opera, but since the opening of the much larger Opéra Bastille theater across town in 1989, the Palais Garnier has become a bastion of ballet. This is where the Paris Opera Ballet performs, though the opera company still presents some smaller works on the Garnier stage. Around 400 permanent employees work in the building, from musicians to stage hands.

Up on the sixth floor on a recent afternoon, Xavier Ronze was rushing between five costume ateliers where dozens of seamstresses work on tutus, tailored coats, feathered headdresses. Over the years, Ronze, the head of the building’s dress making and sewing department, has worked with star designers including Karl Lagerfeld and Christian Lacroix.

“This building has a soul,” Ronze said, stepping into a wood-paneled room where costumes are brought out of storage for repair. White and yellow tutus hung from overhead metal rails for the dancers in the upcoming production of “The Sleeping Beauty.” His current staff of 62 were working on 300 costumes for the show, Ronze said.

The opera house was born, in part, from an assassination attempt in 1858. Emperor Napoleon III of France ordered a new more spacious and secure building after he and his wife, Eugenie, survived a bomb attack on their carriage outside the Salle Le Peltier, an earlier Paris opera house.

His government held a competition. More than 170 proposals were submitted, including by famous architects like Eugène Emmanuel Viollet-le-Duc, who was in the midst of restoring Notre Dame cathedral.

Garnier’s win was a surprise. He was relatively unknown and had extremely modest roots. The son of a blacksmith and a lace maker, he had risen to study at the Ecole des Beaux-Arts and then won the prestigious Grand Prix de Rome.

Garnier represented the esprit of his time’s burgeoning middle class, when artists, writers and businessmen could get ahead through merit and skill, not birth, said Christopher Mead, a retired art history professor who wrote a book about the Palais Garner.

His idea was to build a palace for that growing class, Mead said by phone from Albuquerque, where he lives.

Instead of being the reserve of the emperor and his entourage, the grand escalier and the golden grand foyer were for anyone who had a ticket — whether a very expensive season pass or a cheaper evening seat.

“Everyone performed there, everyone got a star turn,” said Mead. “It was quite radical in that way.”

Garnier set up his atelier on the site, chosen by the Emperor’s prefect Georges-Eugène Haussman, who had been charged with modernizing Paris. For the next 14 years — with a pause during the Prussian invasion of the city and the civil uprising known as the Commune — Garnier oversaw the construction closely.

He mixed elements of neoclassical, romantic and baroque architecture and introduced mosaics and gilding for the first time to Paris, according to Gérard Fontaine’s book “Charles Garnier’s Opera.”

Garnier designed the bronze grills of the balconies and ticketing counters, as well as the vases on display, and personally traveled to quarries as far away as Algeria and Sweden to pick out red, green, yellow and white marble for the building — a riot of color in a city whose palette tends toward cream and gray.

Still today, workers in the building speak about Garnier, who died in 1898, as though he was a treasured colleague.

“He chose everything. He designed the curtains in the grand foyer, he picked all the artists,” said Benjamin Beytout, a marketing director at the Paris Opera, who has worked at the Palais Garnier for two decades. “It was his masterpiece.”

Garnier had the audacity to write his name on the building — something few architects dared to do 150 years ago. Like many of his touches, it’s subtle — almost an inside joke between Garnier and those who love him. Guides regularly use laser pointers to trace the curly, overlapping letters on the ceiling of the first floor rotunda: “Jean Louis Charles Garnier, architect 1861-1875.”

He tucked sculptures and paintings of salamanders throughout the building, mostly near wiring and gas outlets. They were to symbolically ward off fire, since European myth held salamanders could survive flames. In 1873, the Salle Le Peletier theater was destroyed by a blaze. By then, Napoleon III had died in exile, and it was unclear whether the Palais Garner would ever be completed. But, with the Salle Le Peletier gone, there was renewed motivation to finish: The city needed an opera house.

Philippe Moyal, a bartender at the Garnier who has served champagne to the likes of Bruce Willis and Catherine Deneuve, said he had considered the salamanders a symbol of regeneration. “Even when we are tired, given how magnificent it is, we find momentum again,” he said, adding that he often pops into the show before intermission champagne service, to catch a snippet of inspiration.

On the building’s top floor, dancers including the star ballerina Roxane Stojanov were rehearsing on a floor that is tilted just slightly at a 5 percent incline. That’s to allow the dancers to get used to one of the building’s many quirks: The stage was built that way, so viewers in the back of the auditorium could see better. It took some getting used to, when she first joined the Paris Opera Ballet 11 years ago, Stojanov said.

“Especially when it comes to pirouettes, it can be destabilizing,” Stojanov, 29, said in an interview between rehearsals.

Before and during performances, dancers warm up in the foyer de la danse, a gilded room with dripping chandeliers at the back of the stage, where season ticket holders would court ballerinas a century ago. Stojanov said she had heard of a secret corridor to get to a hidden viewing balcony in the room, but she has never found it.

A few years ago, while repairing the empress’ box, workers uncovered another secret: a door hidden behind the crimson fabric wall covering. It led to a closet, containing a commode and a water pitcher.

“I don’t know if it was ever used,” said Beytout, the marketing director. “We are always discovering — and rediscovering — new things here.”

The shows at the Palais Garnier are regularly sold out. Between the Paris Opera’s two theaters, the company played to full houses for 93 percent of the last season, according to its 2023 annual report. But still, company administrators work to bring in a younger clientele — offering choice seats for just 10 euros to people under 28 during special previews of new productions.

Young fiancés Pierre-Antoine Richet, 22, and Sidonie Duvivier, 21, both chemistry students, got dressed up recently to see the American director Peter Sellars’ take on Jean Rameau’s opera “Castor et Pollux.” For both, it was their first time in the building.

They were awed by “the explosion of gilding, chandeliers with crystals,” Richet said, and got lost in the building’s myriad halls and rooms. They were bewitched, both said, to be sitting beneath the auditorium ceiling that the artist Marc Chagall painted in 1964 — one of the few additions to the building since it opened in 1875.

“When Chagall’s ceiling was installed, there were strong reactions. Some said it didn’t go at all with the architecture of the place,” said Richet. “But I find it fits perfectly well.”

via www.nytimes.com

January 24, 2025 at 01:12PM

Another piece of POSITIVE news: ‘Last call’ voor de bruine kroeg: “Het bier is te duur en mijn boekhouder is kwaad”

‘Last call’ voor de bruine kroeg: “Het bier is te duur en mijn boekhouder is kwaad”

Het is tien uur ’s ochtends. In de bruine kroeg Oud Arsenaal in Antwerpen zitten acht klanten, sommigen drinken koffie, anderen een Westmalle Tripel. Ze praten met elkaar over politiek, lezen de krant of staren gewoon voor zich uit. Een kleine, maar brede hond gromt onheilspellend naar de cafékat, die geen moer geeft om de hondse waarschuwing.

“De bruine kroeg sterft uit. En daar moeten we iets aan doen”, zegt Ben Mouling (49). Hij richtte onlangs een beweging op genaamd ‘Kroegtijgers’ om de bruine kroeg te reanimeren en in veiligheid te brengen. “Blijkbaar was ik niet alleen met mijn zorg”, zegt Mouling. Hij toont zijn gsm, waarop de berichtjes binnenstromen. “Eindelijk zegt iemand het eens”, en “Hopelijk zal er nu iets veranderen”. In een week tijd heeft de Facebookpagina ‘Kroegtijgers – red de bruine kroeg’ al 1.300 likes en bijna 4.000 volgers. De volgers vragen wanneer ze eens samen op café gaan en posten foto’s van hun favoriete bruine kroegen en cafébazen.

Het is “nen brave”, geen schrik. — © Jef Van den Bossche

Het gaat niet alleen om nostalgie naar vervlogen tijden, zegt Mouling stellig, er staat iets op het spel van groot maatschappelijk belang. “We zijn eenzamer dan vroeger”, zegt hij. “Jullie gazetten staan er vol mee: we zijn veel vaker single, eenzaam, ongelukkig en we weten niet meer hoe we met elkaar moeten praten. Intussen sluit het ene café na het andere, terwijl zulke laagdrempelige plekken om mensen te ontmoeten cruciaal zijn in een buurt. Waar ga je nog je vrienden of je toekomstige lief tegen het lijf lopen? Op je telefoon?”

Een goede psycholoog

Mouling neemt een slok van zijn filterkoffie. De hond gromt nu naar ons, maar de baasjes stellen ons gerust: het is nen brave. Aan de muur hangt een besluitwet uit november 1939 ‘betreffende de beteugeling van de dronkenschap’, de radio zoemt gemoedelijk voort. Mouling: “De Belg heeft de toog nodig. Het bruine café is cultureel erfgoed, maar we lijken amper om te kijken terwijl het langzaam uitsterft. Dat is wellicht deels omdat er nu meer aandacht is voor de schadelijke gevolgen van alcohol. Natuurlijk is roken en drinken slecht voor de fysieke gezondheid. Maar mogen we het ook hebben over de mentale gezondheid? Volgens mij is de cafébaas een goede psycholoog en is met elkaar babbelen achter de toog – met iedereen, niet alleen met gelijkgestemden zoals op sociale media – heilzaam voor de geest.”

Een groeiend aantal jongeren lijkt uitgekeken op uitgaan (DS 30 december 2024). Jongeren keren de klassieke fuif de rug toe, het zachte dekentje wint het van het bierkaartje op de toog. Het Britse blad The Economist doopte gen Z om tot gen zzz. “In 2008 tekende ik in Antwerpen een caféplan uit. Nu, zestien jaar later, zijn er al 180 kroegen verdwenen die toen op het plan stonden”, zegt Mouling. “Met Kroegtijgers wordt het duidelijk dat mensen uit alle hoeken van Vlaanderen opmerken dat cafés en bruine kroegen verdwijnen.”

Op de poef

Gaan we echt minder op café? Geen twijfel mogelijk, klinkt het in café Bornhem. De bruine kroeg in het centrum van Gent heeft nog nooit zo’n slechte september gedraaid als afgelopen jaar. Cafébazin Godelinde Pieters (38) zegt het met gefronste wenkbrauwen vanachter de toog op een dinsdagavond. Het belooft een drukke avond te worden, want Club Brugge speelt tegen Juventus en het café staat bekend als plek om voetbal te kijken. Een man zit al te wachten achter de toog. Hij leest een klein boekje en bestelt “op de poef van Yasmine”.

De pandemie heeft onze toog­trouw onherroepelijk aangetast, vreest de cafébazin, terwijl ze met een schotelvod een verse pint een droog voetje geeft. “Ons beste tijdstip was vroeger tussen middernacht en twee uur. Mensen waren al ‘leutig’ en bestelden nog veel bij. Nu zijn de meesten – behalve de hardcore nachtbrakers –naar huis om middernacht. Ik weet niet waarom. Willen ze fris zijn om naar het werk te gaan? Is de avondklok van corona onbewust een gewoonte geworden?”

Godelinde Pieters van café Bornhem: kwaaie boekhouder, dure vaten. — © Jef Van den Bossche

We bestellen een pint van 25 centiliter. Drie euro. “Ik schaam me om dat te vragen”, zegt Pieters. “Maar kijk.” Ze houdt haar vlakke hand net onder haar opgestoken kin. “Tot hier staat het water. De huur is duur, de vaten zijn duur en mijn boekhouder is kwaad. ‘Ge moet 3,20 euro vragen!’, zegt hij. Dat is drie keer de aankoopprijs, de aangeraden marge. Maar dat vind ik erover. Ik ben nu al beschaamd.”

De leeftijd van de cafégangers is veranderd, de drinkuren zijn dat ook, maar ook het gedrag van de mensen is anders, zegt Pieters. Rond haar toog kwam het vroeger organisch tot een samenzijn. “Nu praten vreemden niet meer met elkaar. Ze zitten in hun bubbel en praten hoogstens nog met mij.”

Een vriend van 85

Dat vreemden minder met vreemden babbelen, merken ze ook in de Alchemist, een café een beetje verderop aan het Gentse Gravensteen. Al wil een enthousiaste aanwezige graag het tegendeel bewijzen. “Drie jaar geleden verhuisde ik van Waregem naar Gent. Ik kende niemand. Hier leerde ik twee vrienden kennen, een van 65 en een van 85 jaar”, zegt Dries Mortier (32). “Ze hebben al een lang leven geleid, zijn van compleet andere generaties, en toch kunnen we elkaar vinden en komen we elke dinsdag, soms ook woensdag, hier een pint drinken, nu al twee jaar lang. Daar proost ik op.”

De Alchemist, een café aan het Gentse Gravensteen. — © Jef Van den Bossche

Terug in het Oud Arsenaal in Antwerpen is Mouling hoopvol. Als zijn Kroegtijgers groot genoeg worden, hoopt hij, kunnen ze de druk opvoeren om meer steun te krijgen voor al-dan-niet-bruine kroegen. “Vroeger konden we zeggen: ‘Deze kroeg is hier altijd geweest, en zal hier altijd blijven.’ Die zekerheid moeten we terugkrijgen.”

via De Standaard

January 24, 2025 at 01:10PM

Party

via Instagram https://instagr.am/p/DFMshdmtQkj/

Another piece of POSITIVE news: Waarom wandelen in het donker verrassend goed voor je is

Waarom wandelen in het donker verrassend goed voor je is

Waarom wandelen in het donker verrassend goed voor je is

Gepubliceerd op: 14 januari 2025

We weten allemaal dat wandelen gezond is. Maar wist je dat wandelen in het donker extra voordelen biedt? Dit eenvoudige avondritueel kan je zowel lichamelijk als mentaal een boost geven.

De gezondheidsvoordelen van avondwandelen

Wandelen heeft een positieve invloed op je hart, bloedsomloop, conditie en gewrichten. Maar een avondwandeling biedt nog meer. Onderzoek wijst uit dat een blokje om voor het slapengaan je slaapkwaliteit kan verbeteren. Het helpt je te ontspannen, je hoofd leeg te maken en je lichaam voor te bereiden op een goede nachtrust.

Zintuigen op scherp

In het donker verandert de manier waarop je omgeving ervaart. Doordat je zicht minder dominant is, nemen andere zintuigen het over. Je ruikt bijvoorbeeld de geur van dennennaalden in een bosrijke omgeving intenser of hoort het geritsel van bladeren veel beter. Het is een unieke manier om meer verbonden te raken met je omgeving.

Vertraging in een drukke wereld

Een wandeling in de avond voelt vaak anders dan overdag. De rust van de avond, met minder verkeer en achtergrondgeluiden, zorgt voor een gevoel van vertraging. Het is een moment om te ontsnappen aan de hectiek van de dag en je gedachten te ordenen.

Praktische tips voor wandelen in het donker

Wil je een avondwandeling maken, maar voel je je niet helemaal comfortabel in het donker? Overweeg dan om samen met iemand te gaan. Blijf op goed verlichte en bekende paden, of wandel in je buurt. Houd er rekening mee dat bepaalde natuurgebieden en parken na zonsondergang gesloten kunnen zijn.

Conclusie

Wandelen in het donker biedt unieke voordelen, van een betere slaapkwaliteit tot een versterking van je zintuigen. Het is een eenvoudige en laagdrempelige manier om je gezondheid te verbeteren en even tot rust te komen. Dus trek je schoenen aan en ontdek zelf hoe bijzonder een avondwandeling kan zijn.

via Wandelmagazine.nu

January 23, 2025 at 09:42PM

Another piece of POSITIVE news: Walter Van Beirendonck richt zich tot de mensheid: “Geef vrede een kans”

Walter Van Beirendonck richt zich tot de mensheid: “Geef vrede een kans”

“Ik heb het een beetje gehad met politieke statements”, bekende Walter Van Beirendonck vorige week in Highsnobiety. Stelling nemen, is wat de Antwerpse modeontwerper nagenoeg zijn hele carrière deed. Maar in het huidige maatschappelijke klimaat wil hij zich niet meer laten opjagen door extreme emoties. En dus focust Van Beirendonck met zijn jongste wintercollectie New, op jawel, artistieke vernieuwing. Drie lessen uit zijn herfst-wintershow in Parijs.

1. Koester je verwondering

Voor deze collectie liet Van Beirendonck zich inspireren door wat hij zijn “alien vrienden” noemt. Een metafoor voor diversiteit, zo je wil. Die buitenaardse wezens komen vrij letterlijk tot leven wanneer een model in een zwarte bodysuit met feloranje opdruk de catwalk op loopt. Verder heeft de hele cast ook bevreemdend lange vingers. Herkenbaar aan hun menselijke vorm, maar de knokige, lange tentakels grenzen aan het monsterlijke. Alsof de 67-jarige ontwerper in afwijking de grenzen van ons ongemak opzoekt. Achter zijn futuristische wensdroom van buitenaards bezoek schuilt een uitnodiging om de dingen eens door andermans ogen te bekijken. Beweeg door de wereld alsof het je eerste keer is. Want een onbevangen, kinderlijke verwondering brengt frisse ideeën en alternatieve wegen.

De show opent meteen in buitenaardse sfeer. — © © catwalkpictures

Modellen met opvallend lange tentakels. — © © catwalkpictures

2. Wees je onbevreesde zelf

In een sector die draait op vergankelijkheid, heeft vernieuwing soms een wrange bijklank. De mode-industrie is vreselijk vervuilend, en dat probleem vraagt om een collectieve oplossing. “Goede intenties kunnen verstikkende gevolgen hebben”, zegt Van Beirendonck in de shownotes. Ja, de revival van vintagekleding is een stap in de juiste richting, maar het tempert de creativiteit. “Er zijn minder interessante silhouetten in het straatbeeld te zien.” Zelf bracht hij wijde broeken, baseballpetten met vloerlange franjes en apocalyptische werkmanskledij.Eerder uitte Van Beirendonck in Highsnobiety zijn appreciatie voor de nieuwe generaties die zijn werk blijven ontdekken. Tegelijkertijd betreurt hij hoe “de nostalgie naar looks uit oude subculturen” nog weinig ruimte laat voor “nieuwe technieken op de catwalk”. Kun je vooruitstrevend zijn, als je altijd achteromkijkt?

Met nauwkeurig, sculptureel maatwerk en stoffen van Engelse en Schotse makelij omarmt de ontwerper eeuwenoude kennis. Die traditionele processen combineert hij met 3D-geprinte stukken en kleurrijke AI-gegenereerde prints. Of hoe vooruitgang geen afwijzing van het verleden hoeft te zijn.

Als de silhouetten voor zich spreken, wordt opvallende make-up overbodig. Op een basislaag foundation na kwamen de modellen gewoon als zichzelf. Het is misschien wel de belangrijkste boodschap die Van Beirendonck meegaf: wij zijn ons kostbaarste bezit. Er is maar één iemand zoals jij. “Ik wil dat toekomstige generaties weten dat niets creativiteit kan stoppen. Alleen angst kan dat.”

Baseballpet met vloerlange franjes. — © catwalkpictures

Stoffen van Engelse en Schotse makelij. — © catwalkpictures

3. Kom in vrede, leef in vrede

En zo werd zijn defilé alsnog een politiek statement. Want er zijn redenen genoeg om angstig te zijn, vindt Van Beirendonck. “Er zijn te veel oorlogen, en er is te veel extreemrechts”, verklaarde hij bij het Franse persagentschap AFP. Tegelijkertijd koestert hij de hoop dat het modelandschap “zich uitspreekt tegen het walgelijke” discours van de Amerikaanse president Donald Trump. Maar “ze zijn allemaal bang om minder te verkopen, geld is een probleem. Daarom zien we de meest ongelofelijke dingen gebeuren en niemand reageert.”

Dus neemt Van Beirendonck alvast het voortouw. In plaats van de gebruikelijke slotparade, koos hij voor een speelse installatie met zetels in de vorm van knuffelige aliens. Klaar om de modellen te omarmen na de show. En dan loopt Van Beirendonck de zaal in. Applaus. De cast neemt plaats in de zetels. Hun zwierige vingers maken een vredesgebaar, John Lennon en Yoko Ono zingen ‘Give peace a chance’.

Na afloop nemen de modellen plaats in knuffelige zetels met alien-look. — © epa-efe

via De Standaard

January 23, 2025 at 03:49PM

Another piece of POSITIVE news: Een uitweg uit de miserie? In de Brusselse metro begint het met een kop koffie

Een uitweg uit de miserie? In de Brusselse metro begint het met een kop koffie

Een gure wind waait door metrostation De Brouckère, in het centrum van Brussel. Buiten vriest het, in het station is het niet veel warmer. Pendelaars snellen door de toegangspoortjes, verdwaalde toeristen zoeken uit waar ze moeten overstappen om tot bij het Atomium te komen.

In de lange gangen van de ondergrondse fietsenparking liggen mensen op de grond te slapen, in kleine groepjes of alleen. Vier werknemers van de Brusselse openbaarvervoersmaatschappij MIVB spreken hen voorzichtig aan. “Met slapende mensen zijn we extra voorzichtig. Je weet nooit hoe iemand zal reageren”, zegt Steve Haesaert. Hij draagt een bruin uniform, op zijn rug staat in grote letters ‘Includo’. Het is de naam van het gespecialiseerde team dat de MIVB sinds kort op pad stuurt om contact te leggen met de honderden daklozen en drugsverslaafden die in de Brusselse metrostations verblijven. “Als iemand achter een groot stuk karton ligt, zijn we extra waakzaam. Soms ligt daar een hond achter. Die wil je niet laten schrikken.”

Vanonder een dikke deken met tijgerprint, gelegen op enkele stukken karton, zijn twee laarzen met hoge hakken zichtbaar. Wanneer de MIVB’ers voorzichtig op de schouders tikken van de persoon die eronder ligt, komt een slaperig hoofd met veelkleurige dreadlocks tevoorschijn. Of ze geen zin heeft in een kop koffie, in een warme bus? “Génial, geweldig”, antwoordt de jonge vrouw, en ze veert recht.

900 volt

De asiel- en migratiecrisis liet de voorbije jaren het daklozenprobleem in Brussel ontsporen. Op precieze cijfers – begin november was er de tweejaarlijkse daklozentelling – is het nog wachten, maar hulporganisaties gaan ervan uit dat de trieste kaap van 10.000 daklozen wordt gerond.

“Die crisis is steeds zichtbaarder in ons vervoernetwerk”, zegt Claire Masson, hoofd preventie van de MIVB. “Onze metrostations zijn de laatste jaren een toevluchtsoord geworden voor daklozen. We zien ook veel meer druggebruik. Die situatie is niet alleen problematisch voor onze klanten en werknemers, maar uiteraard ook voor de daklozen zelf. Een metrostation, waardoor treinstellen razen en waar stroomleidingen liggen met 900 volt spanning, is geen plek om te leven.”

Tot voor kort werd vooral repressief opgetreden – door de veiligheidsdiensten van de MIVB of door de politie. Die aanpak wordt niet losgelaten: begin november besloot de MIVB om veertig extra veiligheidsagenten aan te werven. Maar daarnaast werd dus ook het Includo-team in het leven geroepen. Masson: “In het verleden rolden we ook sociale programma’s uit, maar dan samen met hulporganisaties. Die aanpak volstaat niet meer. Onze externe partners komen handen te kort. Natuurlijk kun je daklozen altijd wegjagen, maar dan verplaats je het probleem naar de bovenliggende straat, of naar een naburig station.”

Dus ging de MIVB inspiratie opdoen bij de Régie Autonome des Transports Parisiens – de collega’s van het openbaar vervoer in Parijs. Die hebben ruime ervaring met de sociale begeleiding van rondzwervende daklozen. Al sinds 1994 lopen in de Parijse metrostations sociaal werkers rond van de dienst ‘Recueil Social’.

5,7 miljoen euro

Voor Includo maakte de Brusselse regering 5,7 miljoen euro vrij, bovenop de aanwerving van de veertig extra veiligheidsagenten. Met dat budget werden onder meer 27 personeelsleden aangeworven en opgeleid. Sinds november bezoeken zij in groepjes van vier of vijf, zeven dagen per week, de Brusselse metrostations. De eerste shift begint om 6 uur ’s morgens, de laatste eindigt om 2 uur ’s nachts.

Verplaatsen doen ze zich vooral met de twee elektrische bussen, die werden ingericht als onthaal- en consultatieruimte. Bezoekers krijgen er een kop koffie of een kom soep. “We willen vooral een gesprek op gang brengen”, zegt Toufik Uriadde. Hij werkte als buschauffeur voor de MIVB, maar door zijn verleden als sociaal assistent twijfelde hij geen minuut om voor het nieuwe team op pad te gaan. “Daarna kijken we hoe we verder kunnen helpen. Een slaapplaats of een douche? Dan bellen we rond. Willen ze alleen even opwarmen? Ook goed. Het gaat erom hen te laten nadenken over een duurzame uitweg uit hun situatie. We kunnen hulp bieden.”

Kleine succesjes

Hoe succesvol die aanpak zal zijn, moet nog blijken. Na drie maanden is het nog te vroeg voor conclusies. “Toch zijn de eerste signalen hoopvol, al zijn het misschien maar kleine succesjes”, zegt Masson. “Iedereen wil natuurlijk het liefst een snelle oplossing, maar sensibiliseren en informeren vergt tijd. Stilaan begint de doelgroep ons team te kennen. Op sommige plekken hoeven we de bus nog maar te parkeren, en er dagen bezoekers op. Wij alleen gaan de dakloosheid niet oplossen, maar in Parijs zijn mooie resultaten geboekt. We zijn een vervoersmaatschappij, sociaal werk zou eigenlijk niet tot onze competenties mogen behoren. De realiteit is helaas anders.”

Na ruim een halfuur in de Includo-bus besluit de vrouw met de dreadlocks weer de straat op te gaan. Naar een daklozencentrum gaat ze liever niet, “wegens slechte ervaringen”. Het was haar eerste bezoek, zo zegt ze, maar de volgende keer dat ze de bus ziet, stapt ze “absoluut” weer aan boord. Uriadde is tevreden. “Misschien wil ze volgende keer wel praten met de mensen van het opvangcentrum. Wie weet was dit gesprek het begin van de oplossing.”

via De Standaard

January 23, 2025 at 03:48PM

Free?

via Instagram https://instagr.am/p/DFJE8KON-Il/

Another piece of POSITIVE news: Expo ‘Testerep’ brengt verzonken eiland nabij Oostende weer boven water

Expo ‘Testerep’ brengt verzonken eiland nabij Oostende weer boven water

Testerep

Venetiaanse Gaanderijen, Oostende
Nog tot 20 april

Wie het strand of de kustdijk afwandelt van Oostende over Middelkerke naar Westende, kan zich afvragen waar die plaatsnamen eigenlijk naar verwijzen. Waarvan zijn de drie badsteden respectievelijk het oostelijke einde, het midden, en het westelijke einde? Antwoord: van een vroeger eiland dat vandaag deels begraven ligt onder de kustbebouwing en het strand, en deels verzonken in de Noordzee. Hoe dat eiland heette? Testerep, wat zoveel zou hebben betekend als ‘westelijk gelegen strook land’.

Dat was het zeker voor de monniken van de Gentse Sint-Pietersabdij, die er aan het eind van de 10de eeuw twee grote schaapsboerderijen verwierven. Zo staat het vermeld in twee aktes uit die tijd. Het is de eerste keer dat de naam Testerep opduikt in historische bronnen. Vandaag doet hij echter geen belletje meer rinkelen. En zoals er geen spoor is van het eiland op moderne landkaarten, zo lijkt het bestaan ervan ook verdwenen uit het collectieve geheugen. Enkel de lokale etymologie herinnert er nog aan.

Verdronken Land

Verzonken dorpen en steden spreken tot de verbeelding. Ze brengen ons in de verleiding om de geschiedenis in te duiken. En dus haalden archeologen Testerep weer boven water (en boven land). Het resultaat is te zien in een expo in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende, op de kustdijk en dus boven op het vroegere eiland.

De tentoonstelling brengt geen reconstructie van Testerep, van het schorrenlandschap met kuddes grazende schapen en runderen, van het eilanddorpje met zijn middeleeuwse kerkje. Testerep mocht als Noordzee-eilandje dan uniek zijn geweest in middeleeuws Vlaanderen, het verhaal ervan – hoe het ontstond en hoe het weer verdween – heeft een universele lading. Het illustreert hoezeer een kustlandschap kan veranderen in de tijd. En welke invloed dat kan hebben op de mens – en omgekeerd.

Testerep heeft niet langer dan een millennium bestaan en was een creatie van de zee. In de vroege middeleeuwen kwam het los te liggen van het vasteland door de vorming van een getijdengeul, die liep van de monding van de IJzer tot waar vandaag de haven van Oostende ligt. Het Vlaamse kustlandschap werd toen nog getekend door dat soort geulen en door slikken en schorren – het zou wat op het Verdronken Land van Saeftinghe hebben geleken. Testerep was een schorrengebied, en nadat er zich een duinengordel had gevormd, werd het bewoonbaar voor mensen. Er ontstond een klein dorpje, waar onder meer de hoeders woonden van het vee dat op het eiland graasde. Maar door de komst van de mens verloor Testerep wel zijn eilandstatus: in de 12de eeuw werd de getijdengeul ingepolderd.

Stormen en overstromingen

Zo had de Noordzee het kennelijk niet bedoeld. Testerep zou een eiland zijn, of het zou niet zijn. Geholpen door het warmere klimaat tijdens de volle middeleeuwen, waardoor de zeespiegel steeg, claimde de zee het land terug. Eind 14de eeuw schoot er door verschillende stormen en overstromingen nauwelijks nog iets over van Testerep. De natuurelementen braken ook het prille Oostende, gesticht in 1266 op het ingepolderde eiland, in de knop.

De stad begon noodgedwongen landinwaarts aan een nieuw verhaal. Toen de laatste stukjes van Testerep enkele eeuwen later voorgoed waren verdwenen, begon ook de herinnering aan het eiland te verwateren. En zo kunnen zelfs Oostendenaars in deze expo, hoog en droog op de kustdijk, een stukje vergeten geschiedenis van hun stad ontdekken.

via De Standaard

January 21, 2025 at 05:12PM

Mushrooms

via Instagram https://instagr.am/p/DFF42f4NQIJ/

Another piece of POSITIVE news: Hoe groen is mijn gemeente? Antwerpen doet het beter dan Gent, Brugge beter dan bijna de hele Westhoek

Hoe groen is mijn gemeente? Antwerpen doet het beter dan Gent, Brugge beter dan bijna de hele Westhoek

Hoeveel natuur heeft mijn gemeente? En is dat meer of minder dan elders? Iedereen kan het nagaan op een online databank , die de vijf Vlaamse provinciebesturen samen hebben uitgewerkt. Zij brachten de bestaande gegevens van andere instanties op één plek samen.

Dat levert inzichtelijke kaarten op. Het oosten van Vlaanderen heeft behoorlijk wat natuur, het westen veel minder (zie kaart). Limburg gaat er prat op dat 24,1 procent van zijn oppervlakte een natuurbestemming heeft, West-Vlaanderen moet het stellen met 6,9 procent. Ter vergelijking: het Vlaamse gemiddelde is 15,6 procent.

Alles wat als natuur afgebakend is, werd meegerekend. Het gaat niet alleen om bos, maar ook om heide, graslanden, moerassen. Niet alles is ecologische ‘topnatuur’: ook bufferzones, parken en speelbossen tellen mee.

Oorlog

Op de lijst van gemeenten met erg weinig natuur staan opvallend veel gemeenten in de Westhoek. Als we piepkleine gemeenten (Herstappe, Mesen) buiten beschouwing laten, scoort Langemark-Poelkapelle het laagst in Vlaanderen: een luttele 0,1 procent van de oppervlakte mag je er natuur noemen. Ook naburige gemeenten als Alveringem en Kortemark vergaren nog geen procent natuur.

Dat is opmerkelijk, want het gaat om dunbevolkte, landelijke gemeenten: wie erdoor rijdt zal een ‘groene’ omgeving ervaren. “Dat lage cijfer verbaast mij niet,” zegt Lieven Vanbelleghem, burgemeester van Langemark-Poelkapelle, in een telefonische reactie. “Want het klopt dat wij vooral een landbouwgemeente zijn. Je vindt hier dus veel akkers en weilanden voor de veeteelt.”

Meerdaalwoud, Heverleebos. — © Kristof Vadino

Het enige bos is van Defensie, de ontmijningsdienst Dovo huist er. En van explosies gesproken: er is een historische reden voor de ontbrekende natuur in deze en andere gemeenten in de Westhoek. Vanbelleghem: “Het wapengeweld van de Eerste Wereldoorlog heeft het weinige bos dat er was vernietigd. Dat is nadien ook akkerland geworden.”

Nationale parken

De slechte landelijke score staat in schril contrast met die van sommige steden: zo laat Gent 14,6 procent optekenen en Antwerpen 15,6 procent. In West-Vlaanderen moet Langemark-Poelkapelle Brugge (16,1) en Kortrijk (9,7) laten voorgaan.

Luc De Keersmaeker van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek werkte eerder mee aan het in kaart brengen van historisch landgebruik. Hoe verklaart hij de povere natuurbalans in landelijke dorpen?

“De best scorende gemeenten liggen nabij de nationale parken Hoge Kempen en Brabantse Wouden,” zegt de onderzoeker. “Oud-Heverlee en Hoeilaart, bijvoorbeeld, scoren hoog omdat er respectievelijk een stuk Meerdaal­woud en Zoniënwoud op hun grondgebied ligt. Het is niet de verdienste van die gemeenten dat ze zo veel natuur hebben.”

Een troef die de Westhoekgemeenten volgens De Keersmaeker wel hebben, is dat het landschap er nog intact is – de oorlogsschade niet te na gesproken. “Je zou er houtkanten kunnen aanleggen of op sommige akkers gericht beheer opzetten ten gunste van een vogel als de geelgors. Dat gebeurt al hier en daar. Er is dus potentieel, in zekere zin zelfs meer dan in pakweg Oud-Heverlee, waar de druk van de verstedelijking groter zal zijn.”

Herstel

De makers van de databank zijn ervan overtuigd dat dit een handig instrument wordt. “Hiermee kunnen lokale beleidmakers een gerichter en onderbouwder natuurbeleid voeren,” zegt Lennert Destadsbader, die er namens de provincie Vlaams-Brabant aan meewerkte. “Dat wordt de komende jaren heel relevant, want we moeten in Vlaanderen de veelbesproken Europese natuurherstelwet uitvoeren.” Ter herinnering: die wet legt lidstaten op 30 procent van hun aangetaste habitats te herstellen tegen 2030, tegen 2050 moet dat 90 procent zijn.

Destadsbader geeft het voorbeeld van de natte natuur, de zogenoemde wetlands. “Die is in de tweede helft van de 20ste eeuw met bijna driekwart geslonken in Vlaanderen. Onze tool kan inspiratie bieden om die in ere te herstellen.”

Of hekkensluiter Langemark-Poelkapelle plannen koestert om meer natuur te creëren? “Landbouw is belangrijk hier”, zegt Vanbelleghem. “We zijn niet van plan om vruchtbare agrarische grond om te zetten in natuur. Het vorige gemeentebestuur heeft wel twee hectare laten bebossen. Dat zit wellicht nog niet in de cijfers. We proberen wel te ontharden, maar dat zal het verschil niet maken, ­zeker?”

Houthulst, in de Westhoek. — © Fred Debrock

via De Standaard

January 20, 2025 at 05:39PM